Eind goed al goed

Het is 26 april, 18:01 uur om precies te zijn en terwijl jiggy dje “regen op warm asfalt” in mijn oren rapt zitten we weer als vanouds samen met een voldaan gevoel voor ons uit te staren in de trein van Chiang Mai naar Bangkok.

Het voldane gevoel gaat gepaard met het sombere vooruitzicht dat we over een paar dagen dit ongelooflijke avontuur gedag moeten zeggen.

Met name de laatste paar weken maken het ons heel erg lastig.

We waren onderweg naar Vang Vieng, het tube paradijs. Onze verwachtingen waren al groots maar in de 3 dagen dat we hier verbleven, zijn ze minstens 10 keer overtroffen.

Als eerste kwamen we aan in ons heerlijke eigen kamertje waar we, als je naar buiten keek, de meest mooie omgeving konden aanschouwen.

Één nacht en daarna ging het beginnen. Ieder met een tube op zijn schouder liepen we als vastberaden nieuwelingen (zoals de meeste daar) de eerste bar binnen. Het duurde even maar binnen de kortste keren stond de eerste bar al op stelten en hadden wij onze draai gevonden tussen al het gezelschap.

Cups flipten over tafels, pingpongballen vlogen door de lucht en de stoelendans met tubes kon daar niet aan ontbreken.

Met elke volgende bar die we bezochten kwamen er weer 3 nieuwe vrienden bij. Voordat je het wist dreef je met een grote groep de rivier af.

Na een korte opfrisbeurt, want die hebt je nodig na een dag tuben, zoek je elkaar weer op in het afgesproken restaurant. Na heerlijk halfaangeschoten geouwehoer met mensen die je net hebt leren kennen vertrek je naar de enige club in town waar je de komende paar uur compleet uit je plaat gaat. En als kers op de taart spring je met z’n allen in een tuktuk om de avond perfect af te maken met een prachtige afterparty.

Dit hebben we twee dagen vol gehouden waarna onze lichamen toch duidelijk begonnen te maken dat af en toe een beetje rust ook belangrijk is.

Op deze manier hebben we weer een paar geweldige mensen ontmoet. Ons lijstje met bezoeken aan binnen- en buitenland blijft maar groeien.

We vertrekken met een kapotte knie, één telefoon minder en een tevreden glimlach naar Luang Prabang. Een cultureel stadje dat de aankomende dagen omgetoverd ging worden in een waterballet (wat overigens met heel Laos en Thailand gebeurde). Het nieuwe jaar werd gevierd! Dit doen ze hier niet met een paar slappe knallen en veel te dure vuurshows die je de lucht in schiet en daarna gelijk weer klaar bent. Nee, hier vieren ze het nieuwe jaar met water. Bakken met water vliegen door de lucht voor 3 dagen lang. Wij zouden ons niet zo makkelijk overgeven en net als veel andere toeristen bepakten wij ons met 3 supersokers om een beetje weerstand te bieden tegen de fanatieke locals die met pickups door de straten reden om je te verrassen met een koude emmer water in je nek.

Je kon er van uit gaan dat als je de stad in je moest je niet droog zou wederkeren. Zo hebben wij drie dagen lang met doorweekte kleren ons ontbijt, lunch en diner gegeten puur omdat je niet aan het water ontkomt.

De kleine kids waren misschien nog wel het fanatiekst. Zij beslopen je van achter om je by suprise een goede straal water in je gezicht te spuiten. Het enige wat je op zo’n moment kan doen is lachen, want het is leuk, het is een feest en bij zulke gelegenheden heb je geen behoefte aan een chagrijnige kop. Dit zijn trouwens wel de leukste mensen om even een top dag te bezorgen met je waterpistool.

Alsof we in Luang Prabang nog niet genoeg water hadden gezien besloten we om naar de prachtige turquois achtige watervallen te gaan. Als een armybusje maar dan met waterpistolen reden we over de wegen naar de watervallen. Geen genade! Iedereen nat! Soms ging het raam iets te laat dicht en belande er een emmer water in de bus. Maar geen zorgen want nog steeds is alles om van te genieten!

Bij de watervallen hebben we onze ogen de kost gegeven en samen met een groep locals die aan het picknicken waren vierden we het nieuwe jaar onder het genot van een met liefde ontvangen biertje en een hoop lekkernij.

Het feest kwam tot een einde en zo ook ons verblijf in Luang Prabang. De tijd blijft jammer genoeg tikken dus onze volgende bestemming lag alweer op de loer.

Chiang Mai, we reden weer Thailand in en dat ging gepaard met het gevoel dat je weer dichter bij huis komt. Een confronterend gevoel als je denk aan alle vrienden die je zojuist hebt ontmoet en waar je nog zo graag dagen mee wilt optrekken. Nu moet je ze al zo snel achterlaten met de onzekerheid of je ze ooit nog eens zal zien.

Deze harde waarheid moeten we accepteren. Maar niet getreurd, er staan tenslotte nog een paar fantastische dagen op de planning.

Chiang Mai leek wel één grote markt waar je alles kon vinden wat je hartje begeerde. De verleiding was groot om van elk leuk kraampje iets mee naar huis te nemen. De portemonnee moest even goed in de gaten gehouden worden. Het zal niet veel schelen of we moeten de laatste paar dagen op droog brood en gootwater leven. Gelukkig is er nog altijd geld voor een gezellige avond met oude bekende en nieuwe gezichten. Geen idee waar het geld dan opeens vandaan komt. De goede sfeer zal er wel een grote invloed op hebben net als het koude aantrekkelijke biertje.

De tijd vliegt voorbij. We stappen alweer in de bus naar Pai. Bepakt met veel nieuwe kleren, souvenirtjes en een jurk die Arre bijzonder goed staat zweten we ons uit de naad in de veel te krappe, volle en vooral overhitte bus. Een paar liter zweet en een prachtige bergtocht later arriveren we in Pai. Een knus, relaxed, klein dorpje, omringd door een prachtige omgeving. Deze hebben we met z’n 3tjes te scooter ontdekt. Als onverschrokken motormuizen gingen we de weg op en voor even waren de normaal zo rustige bergweggetjes  niet meer zo veilig met ons in de buurt. Onder het racen hebben we een paar stops gemaakt voor onder andere een prachtige canyon waar we gelijk een wandeling aan vast knoopten, voor een historische brug waar we de bruidsparen weer een harde tijd gaven met hun bruidsfoto’s en als laatste boven op de berg puur om even uit te rusten en ons voor te bereiden op de afdaling.

In de verte hoorden we het natuurlijke geweld al aankomen. Onweer op komst en wij moesten nog een heel eind naar huis. Heel even leek het ons te lukken om in één snelle rit veilig thuis aan te komen maar uit het niets viel de hemel naar beneden. Snel langs de kant gestopt om rustig te wachten met een spel kaarten tot dat de bui over was getrokken.

Dit gebeurde zo’n 30 minuutjes later en wij vervolgden onze tocht. Het mocht niet baten. Binnen de kortste keren kwam het alweer met bakken uit de lucht en zijn we er ook weer even achter gekomen dat natte wegen net iets gladder zijn dan droge wegen. We leven nog allemaal dus geen zorgen lieve lezers.

Desondanks onze moeite toch doorweekt thuis gearriveerd. Das even balen.

We zaten trouwens in een te gek guesthouse. Het duurde even tot dat het tot ons doordrong dat we in een gay hostel zaten. Dat verklaarde een hoop. Bijvoorbeeld het bord voor de deur met de tekst “only for male” of de half naakt foto’s aan de muur of het wifi wachtwoord “paihorny”….

Het was misschien wel de aardigste eigenaar van alle hostels waar we in geslapen hebben. Hij was uiteraard gay en maar al te blij om ons te zien. Het was een chille gast en voor dat we het wisten toverde hij de bacardi flessen al tevoorschijn.

Waar Pai ook nog veelal credits mag voor ontvangen is het ‘streetfood’. Goedkoop, lekker en veelzijdig eten. Wanneer je buik een rommel gaf ging je als de bliksem wat halen, verhongeren deed je er niet. De gezellige cafés gaven je de mogelijkheid nieuwe mensen te leren kennen met een drankje als prijskaartje. Heerlijke live music elke avond, af en toe zo inspirerend dat er nog wel eens potloden tevoorschijn getrokken werden. Na een paar dagen hebben oude vrienden ons vergezeld om van de laatste twee nachten vol van Pai te genieten, wat meer dan gelukt is. De laatste avond was er een feest net buiten de stad aan een meer, lekkere deuntjes klonken tot in de vroege ochtendgloren. Het alcoholpercentage in ons bloed was al aan de hoge kant, ik betwijfel of het in Nederland nog was toegestaan op een driewieler te rijden, maar toen we verf ontdekten werd het alleen nog maar beter. Geen verf wat je op de muren kladdert maar van die hardnekkige vingerverf-smurrie. Dolle pret natuurlijk, we lieten elkaar er zo belachelijk mogelijk uitzien. Wij moesten de volgende dag de trein pakken om nog een dagje met Patrick (onze Australische reisgenoot) te kunnen spenden in Bangkok want die avond nam die het vliegtuig terug naar Australië. Cupido heeft de laatste avond één van z’n pijlen geschoten op onze bassie waardoor die op het laatste moment besloot toch in Pai te blijven, we zouden hem dan na een paar dagen in Bangkok zien. De hele dag met Patrick rondgehangen, steevast met een biertje in de linkerhand. Arre en ik hadden dan toch bij het uiteindelijk afscheid een brok in onze keel gekregen, we gaan die veel te blije kop van hem goed missen. Twee vrienden (Satyana en Eelke) van thuis ontmoet in Bangkok waarmee we urenlang reisverhalen aan elkaar konden vertellen, altijd leuk. Met nieuwe en weer oude bekende (waaronder ook bassie) de laatste paar avonden en dagen goed genoten.

Zoals Arre dit verhaal begon met een van de beste Nederlandse hiphop nummers in zijn schelpen worden mijn trommelvliezen verwend met een heerlijk nummer van Dire Straits (Brothers in Arms) in het vliegtuig. Het roept gevoelens en emoties op waarbij je heerlijk af kan dwalen. Enthousiast om de mensen te zien die we liefhebben, toch wat verdrietig omdat het grote avontuur is afgelopen. Goed verdrietig, want wat hebben we het tof gehad. Ook al zijn er momenten dat je als een stelletje dozen een discussie kan hebben over welk uur van de dag het nou toch het handigst is om een scooter te huren, zou zo weer met dat bonkje energie in het vliegtuig stappen. We hebben het kort gezegd top gehad met elkaar en met iedereen die we ontmoet hebben, no doubt about that. Goeie mensen zijn overal, blij dat ik m’ n sociale contacten heb kunnen uitbreiden over de hele wereld.

Ik spreek voor beide als ik zeg dat we nog lang niet klaar zijn met het reizen, het smaakt naar meer. Arre heeft alweer plannen voor volgend jaar waar ik bloedjaloers op ben, maar ook mijn mogelijkheden staan uiteraard nog open. 

Hopelijk hebben jullie genoten van het lezen van onze verhalen, ze zijn met plezier geschreven! Wellicht volgen er in de toekomst nog meer!

Liefs !