Sabá-dee Lao !

Nationaal park, daar waren we gebleven. Alweer over de helft van ons ritje naar Hanoi. Alhoewel het prachtig was konden we er maar twee nachtjes verblijven door het tekort aan dagen dat het visum voor Vietnam ons onvermijdelijk gaf. We hadden ons inmiddels opgewerkt tot een goeie motorcrew met z’n vieren en gingen eens goed die gashendel een draai om z’n oren geven. Één nachtje langs de weg in een hotel geslapen en de volgende dag zouden we het betoverende Halong Bay bereiken. We durfden ervan uit te gaan dat we de laatste 360 km in een dikke dag wel zouden redden. Achteraf gezien; best wel optimistisch. Want de hitte, slechte wegen en sommige lokale wegbestuurders die van sociaal en veilig rijden niks moeten hebben maakten het niet makkelijker.

Het moet ergens in de middag zijn geweest dat ik een niet kloppend geluid van de motor opmerkte. Welgeteld 30 meter verder stond ik stil en het zag er in deze situatie niet zo zonnig uit. De hele handel laten maken, geintje kostte ons 50 dollar en de planning om voor het donker op onze bestemming aan te komen konden we ook wel vergeten. Zaten we ineens voor 5 uur vast in een lokaal dorpje. We trokken veel bekijks en als snel hadden we een groep kinderen achter ons aan lopen. Vaak wanneer er situaties als deze zich voordeden kreeg ik het gevoel dat ze een beetje tegen ons, de westerlingen, opkeken. Soms als we op de motors reden door een lokaal dorpje en mensen naar je zwaaiden en begroette kreeg je bijna het gevoel alsof je een land wat jij bevrijdt zou hebben binnenrijdt.. Helemaal als die kleine poepies van de bevolking schattig naar je zwaaien en lachen wanneer jij natuurlijk als een goede opgevoede vent terug zwaait.

Een volleybal veld maakte onze dag weer goed waar we fanatiek hebben gesport voor een paar uur en goed zijn ingemaakt door de lokale bevolking. In onze verdediging, volleybal is wel de nationale sport van Vietnam. Er was zelfs een heuse bejaarde scheidsrechter die in zijn laatste levensjaren nog wel getuige wilde zijn van deze uitzonderlijke wedstrijd. De laatste 160 km hebben we vervolgens grotendeels in het donker afgelegd. Niet het meest comfortabel maar de wegen waren best oké en er waren ook stukken wegen verlicht.

De volgende dag waren we er dan, Cat Ba eiland. De bestemming om een boottripje naar Halong Bay te nemen. Zelfs de motoren konden we tot onze vreugde mee nemen. Want we begonnen onafscheidelijk te worden van onze trouwe rakkers. Spotgoedkoop hotel uitgezocht met een waanzinnig uitzicht. Op één van de dagen een privé bootje gehuurd en door Halong Bay gevaren met gekke rockclimbing avonturen inbegrepen. Op het strand een voetbal partijtje met enkele westerlingen en veel kleine lokale jongentjes op touw gezet, genoten van de omgeving en mooie tijden met sommige al bekende mensen gehad in de cafés. Zelfs voor elkaar gekregen om twee partijtjes tegen de lokale bevolking te spelen op de plaatselijke voetbal vereniging. Geen zorgen jullie kunnen trots zijn, we hebben de Australische en Nederlandse eer twee potjes hoog gehouden.

We hadden het hier zo naar onze zin gehad dat we uiteindelijk maar 1,5 dag hadden om de motors te verkopen in Hanoi. De laatste paar uur was toch wel in de categorie hectisch verlopen. Stromende regen in combinatie met het mafste verkeer wat er is maakte het een uitdaging toch in geheel met alle ledenmaten eraan in een veilig bedje te belanden. Stel je een grote weg voor, met iets van 4/5 rijbanen waar vrachtwagens en auto’s enkele centimeters van elkaar een file vormen. Terwijl elk wezen met enig verstand kan zien dat het toch echt vast staat voelen de meeste bestuurders toch sterk de drang om de toeter, om het even zacht uit te drukken, gretig te gebruiken. En dan heb je de scooters die zich als opgejaagde vissen tussen de auto’s en vrachtwagens door bewegen, over de stoepen rijden, door de goten en ga zo maar door. Het was nog net niet zo dat ze elkaar van hun scooter gingen meppen. Achja, kan best begrijpen dat in het donker door de volle regen rijden niet je hobby is. Je moet je er maar aan overgeven op zo’n moment, dont’t you agree?

Twee nachten later waren de motors verkocht voor een wat teleurstellende prijs en zaten we in de bus naar Vientiane (hoofdstad Laos) nog de avond ervoor na te bespreken. Dat is toch wel een soort van ritueel geworden, na een goed avondje uitgaan is het nabespreken van de gebeurtenissen bijna de helft van de lol. Weer na een maand in de bus, zonder onze Patrick, met frisse moed naar Loas. Trouwens, laat dat fris maar zitten na een bustocht van 24 uur. Toffe mensen in de bus verzachtte de pijn al wat. In Vientiane een club bezocht met een groep mensen en onze lever toch een minder leuke tijd gegeven samen met wat locals.

Vrij saaie boel daar in Vientiane moet ik toegeven, volgende dag dus naar de 4000 eilanden helemaal in het zuiden van Laos met als tussenstop Pakse. Een Nederlands meisje genaamd Anne, die we onderhand niet allemaal even goed kennen, vergezelde ons op weg daar naartoe. Één dagje in Pakse doorgebracht om op gehuurde scooters de mooie watervallen te bezoeken die de stad aantrekkelijk maken. Stuk voor stuk waren het paradijsjes.

Don Det was één van de 4000 eilanden waar wij besloten onszelf voor een tijdje te vertroetelen. Het zijn trouwens niet echt 4000 eilanden waar je daadwerkelijk een degelijk bestaan kan hebben, veruit de meeste zijn te beschrijven als een hoopje zand volgebouwd met planten..De sfeer die er op het eiland hing was tamelijk relaxed, geen stres te bekennen. Maarja, wat wil je als je voor één fles water net zoveel betaald als 1 gram wiet. Tevens erg veel Nederlanders tegen gekomen op deze plek, toeval denk je?

Je kon heerlijk in de Mekong zwemmen wat je geheid op een dag deed want het was er echt goed warm. Na een gevallen pen oppakken voelde je dat er zich alweer nieuwe zweetdruppels op je voorhoofd vormden en de andere wat opzij gingen om plaats te maken voor hun nieuwe broeder. Wederom gezellige mensen ontmoet waar we mee besloten op een kajaktoer te gaan over de Mekong. Mooie route gedaan met af en toe een goeie stroomversnelling. Watervallen gezien en zo nu en dan een donkere vlek boven het water wat een dolfijn moest voorstellen maar als je het mij vraagt kon het net zo goed een bever zijn met een niet zo’n goed ontwikkeld richtingsgevoel.

Luang Prabang en Vang Vieng zijn de overige twee steden die we gaan bezoeken in Laos. Ik kan je alvast vertellen dat het best wel heel erg gaaf wordt.

Inmiddels in het laatste maandje terechtgekomen dus dat betekent je er niet lullig om voelen maar dubbel van de resterende weken genieten.

Hopelijk hebben jullie genoten van het Paasweekend.

Cheers