De drie musketiers met het vierde maatje.

Vanaf het moment dat we Vietnam in reden werd onze reis er alleen maar beter op. Zoveel leuke mensen, zoveel mooie uitzichten en zoveel gekkigheid. Ho Chi Minh is waar het allemaal begon. We hadden onszelf er van overtuigd dat het, het tofst moest zijn als we met de motor door Vietnam zouden cruisen. De eerste uitdaging was dus om een paar goede bikes te scoren. Alsof hij wist dat wij hem nodig hadden kwamen we Jan-Willem tegen. Een goede gast, uit Nederland, die al meer dan 130 landen had bezocht en nu ondertussen al 5 jaar in Vietnam woont. Hij heeft ons een heel eind op weg geholpen met de motorzaken.

Eerst heeft hij ons Ho Chi Minh laten zien wat samen ging met een hoop bier en gezelligheid. Vervolgens hebben we na een flinke speurtocht 2 degelijke bikes op de kop getikt, een kleine onderhoudsbeurt and we were ready to go! Fack yeah! Het enthousiasme was duidelijk van onze gezichten af te lezen, dit is iets waar we al lang naar uitkeken!

De volgende paar dagen bevatten een paar prachtige bergweggetjes met nog mooiere uitzichten. De geur van vissersdorpjes, de wind die langs je oren suist, het krankzinnige verkeer, de onverharde wegen en boven al het gevoel dat je helemaal vrij bent. Zodra we op de motor stapten is de reis nog meer een reis geworden. Je ziet en hoort zoveel meer dan als je in een saaie oncomfortabele bus zit en alles door een raampje moet bekijken. En dan nog te spreken over de adrenaline als er hoge snelheden bereikt worden en je moet dan vervolgens met de matige trommelremmen weer tot stilstand komen. Het is onbeschrijflijk vet.

Het volgende plaatsje waar we gestopt waren om de boel onveilig te maken ligt op 1500m hoogte en is genaamd Dallat. Indrukwekkende watervallen bezocht en ons nieuwe reismaatje ontmoet. Patrick, een toffe Australiër waar we het al snel goed mee konden vinden. Tijdens deze nacht in Dallat stonden ons bijna constant de tranen in de ogen van het lachen. De “Challange Game”. Dat spreekt voor zich toch. De gekste opdrachten werden uitgevoerd want het niet doen was geen optie. Na dit legendarische en komische avondje zuipen met gekke klimcapriolen, wouden we onze reis weer voortzetten. Dit stuk deden we nog gewoon met zijn 2tjes.

Hier begon een nachtmerrie. We dachten even leuk één van de vele kleine weggetjes te nemen aangezien die veel vermakelijker zijn om doorheen te raggen maar dit bleek achteraf een verschrikkelijke keus. De weg bestond uit gaten, zo ver je kon kijken. Op deze manier hebben we kilometers met de snelheid van een opgevoerde slak gereden. Alsof dat nog niet erg genoeg was bezweek vervolgens onder al die hobbels één van de bagagerekken waardoor we nu verdoemd zijn om één van de backpacks op de rug te nemen tijdens het rijden. Bijna aangekomen bij onze eindbestemming werd het donker, dit was op een gegeven moment fataal voor ons. We waren elkaar kwijt! Zodra je tot die conclusie komt, komt er toch een lichte paniek in je op. Jesse had zijn mobiel en de laptop dus contact opnemen was niet mogelijk en Arre droeg al het geld bij zich dus we hadden elkaar hard nodig. Met al het geluk van de wereld was er na een uur de stem van Jesse die door al het verkeer heen toch Arre’s oor kon bereiken. We hadden elkaar weer gevonden. Zo kwamen we met een opgelucht en nog altijd goed humeur aan in Nha Trang. Hier kwamen we ons Australische maatje Patrick weer tegen.

Alsof het lot ons nog niet genoeg getreiterd had kwam Arre’s enkel ook weer even om de hoek kijken. Een muurtje was net teveel voor zijn enkel. Na een nacht vol met pijn toch maar even een enig ziekenhuisje bezocht om foto’s te laten maken. Het leverde ons een paar mooie plaatjes op en de bevestiging dat het niet gebroken was. Slechts 10 dagen rust werd ons aangeraden. Na deze opluchting hebben we snel een koud biertje gepakt op het terras. Onder “rust” zagen we motorrijden nog best zitten. Vanaf Nha Trang sprongen we met z’n 3en op onze motoren, met het plan een grote afstand in een korte tijd af te leggen. Van de mooie natuur moest je het niet hebben op de grote wegen maar aan plezier geen tekort. Als drie volleerde motorcoureurs manoeuvreerden wij ons langs elk opstakel op de weg. Dat wil dan ook zeggen ELK opstakel. Je krijgt een hoop voor je kiezen zoals buschauffeurs met een steekje los, een egoïstische trukker, loslopende koeien, verdwaalde kippen, klein onoplettende kids enzovoort. Na 2 nachten kwamen wij aan in Hoi An! Prachtig Cultureel stadje waar we net te laat achter kwamen waardoor we er niet veel van hebben kunnen zien. Toch hebben we hier weer de meest bizarre dingen meegemaakt. Misschien niet voor beschrijving vatbaar. Heel spijtig voor onze lieve lezers natuurlijk, maar het zei zo.

Toen was er die middag, terwijl we de lekkerste sandwich die er bestaat aan het verorberen waren en terwijl we rustig een potje pool speelden er dit gebeurde.

Opeens was er de verassing, we wistel al dat hij zou komen maar om hem dan opeens recht voor je neus te hebben staan was toch een raar gezicht maar tegelijkertijd ook echt te gek! Sebas was van het ene op het andere moment in het vliegtuig gesprongen om zijn eigen reis te beginnen. Die begon voor hem bij ons in Hoi An. Nu zijn we een club van 3 plus Patrick dus eigenlijk 4. Gelijk een nieuwe bike gekocht voor onze lieftallige nieuwe reisgenoot waar door nu iedereen is voorzien van een racemonster.

De volgende ochtend was het plan om vroeg te vertrekken. Maar door wat problemen met de motoren moest daar eerst iets aan gedaan worden. Uiteindelijk konden we om half 4 vertrekken waardoor het een race tegen de klok werd.

Deze race tegen de klok was er één om nooit te vergeten. De bergpas die we namen was zo onbeschrijflijk mooi. De uitzichten waren adembenemend tot dat we in de wolken verdwenen.

Ondanks onze snelheid moesten we toch de laatste 30 kilometer in het donker rijden, dit wouden we eigenlijk vermeiden aangezien ons vorige avontuur in het donker. Uiteindelijk bleek dit geen probleem te zijn door alle straatverlichting en kwamen we veilig aan in Hue. Hier hebben we zo goed als niets beleefd. Avondeten met een biertje, (lekker) geslapen en de volgende ochtend weer vroeg op stap!

On the way to the national park “Phong Nha-Ke Bang”. Liters vocht verloren tijdens deze trip. De zon scheen constant op onze kop en in versnelling 4 alleen maar gas geven richting onze eindebestemming. Af en toe een stop voor een slokje warm geworden water en weer verder gaan met die banaan. Op het moment dat ons toch een beetje begon te vervelen werden de bergen van het national park zichtbaar. Dit gaf weer goede moed en al snel sloeg de verveeldheid om in een geweldig enthousiasme. Het uitzicht was wederom adembenemend waardoor de camera’s nodig tevoorschijn getrokken moesten worden.

Onze trip voor morgen door de prachtige grotten, waar zich ook de grootste grot ter wereld bevindt, is geboekt. Er staat al weer een nieuw avontuur voor de deur.

Goodnight lieve lezers!